Πριν κατασκευαστεί το ισχυρό κάστρο της Πάργας που σώζεται μέχρι και σήμερα, οι κάτοικοι της Πάργας προσπαθούσαν να διατηρούσαν οχυρωμένη την πόλη, που ήταν εκτεθειμένη προς τη θάλασσα, ώστε να μπορούν να αντιμετωπίζουν τους επιδρομείς. Στην προσπάθεια τους αυτή είχαν φτιάξει τις πρώτες οχυρωματικές κατασκευές και με τη βοήθεια των Νορμανδών. Το 1452 καταλαμβάνει την οχυρωμένη θέση ο Χατζή Μπέης αλλά το το 1454 το ανακαταλαμβάνουν οι κάτοικοι της. Ο Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα το 1537 κατεδάφισε το υπάρχον φρούριο και πόλη.
Το κάστρο κατασκευάζεται εκ νέου με την βοήθεια των Ενετών, αλλά πριν ολοκληρωθεί κατεδαφίζεται ξανά από τους Τούρκους. Οι Ενετοί το 1792 χτίζουν για τρίτη και τελευταία φορά ένα τέλειο δυνατό φρούριο, που μένει απόρθητο μέχρι το 1819, παρά τις επιθέσεις κυρίως του Αλή Πασά των Ιωαννίνων που ψηλά από το κάστρο της Αγιάς – Ανθούσας τους πολιορκεί.
Οι Ενετοί δημιούργησαν αρτιότητα σχεδίου άμυνας που μαζί με την φυσική οχύρωση το καθιστούσαν φρούριο ανίκητο. Έξω από το κάστρο οκτώ πύργοι σε διάφορες θέσεις, συμπλήρωναν την άμυνα. Μέσα στο στενό χώρο της ακρόπολης ήταν στοιβαγμένα 400 σπίτια, με τρόπο που να καταλαμβάνουν μικρό χώρο, απυρόβλητα από τη θάλασσα.
Από τη βρύση «Κρέμασμα» εφοδιάζονταν με νερό οι δεξαμενές του κάστρου και τα σπίτια. Το κάστρο για τον εφοδιασμό του, χρησιμοποιούσε τους δύο όρμους: του Βάλτου και της Πωγωνιάς.Το κάστρο της Πάργας ήταν απόρθητο σε όλη τη διάρκεια της διοίκησης του Αλή Πασά και πρόσφερε μεγάλη ανακούφιση στους Σουλιώτες που τον αντιμάχονταν. Στο κάστρο αυτό, ελεύθεροι πολιορκημένοι Παργινοί και Σουλιώτες έδωσαν ηρωικές μάχες και κράτησαν την ελευθερία τους επί αιώνες.
Στο κάστρο της Πάργας θα μπορεί κανείς να φτάσει μέσα από στενά δρομάκια και σκαλοπάτια από το λιμάνι της Πάργας και υπάρχει και πλακοστρωμένος δρόμος που οδηγεί στην παραλία του Βάλτου.
Όταν η Πάργα πουλήθηκε στους Τούρκους το 1819, ο Αλής το ενίσχυσε ακόμη περισσότερο και εγκατέστησε στην κορυφή του το χαρέμι του και τα χαμάμ, αναμορφώνοντας ριζικά τους χώρους του κάστρου.
Στην τοξωτή πύλη της εισόδου διακρίνονται στο τείχος ο φτερωτός λέων του Αγίου Μάρκου, το όνομα «ΑΝΤΟΝΙΟ CERVASS 1764», εμβλήματα του Αλή πασά, δικέφαλοι αετοί και σχετικές επιγραφές. Θολωτοί διάδρομοι, αίθουσες πυροβολείων, στοές εφοδίων, ισχυροί προμαχώνες με θυρίδες πυροβόλων, θυρίδες ελαφρών όπλων, λέγεται οτι υπάρχει ακομα και κρυφή δίοδος προς τη θάλασσα, στρατώνες, φυλακές, αποθήκες και δύο οχυρά στην τελευταία γραμμή αμύνης : δείχνουν αρτιότητα σχεδίου αμύνης που μαζί με την φυσική οχύρωση το καθιστούσαν φρούριο ανίκητο.
Σήμερα το κάστρο φωτίζεται και έχει τη δυνατότητα το κοινό να το επισκέπτεται. Στον κεντρικό χώρο έχουν ανακατασκευαστεί δύο κεντρικά κτήρια που φιλοξενούν θεατρικές παραστάσεις εκθέσεις καθώς και πλήθος κόσμου. Στο Κάστρο λειτουργεί αναψυκτήριο-καφετέρια, εκθεσιακός χώρος όπου στεγάζεται έκθεση φωτογραφίας. Το κάστρο είναι επισκέψιμο από νωρίς το πρωί έως αργά το βράδυ.
Το νησάκι της Παναγιάς. Είναι ένα από τα πιο γνωστά αξιοθέατα της Πάργας. Φτάνοντας στο λιμάνι της στο πρώτο πράγμα που θα πέσει το μάτι σου είναι το εκκλησάκι της Παναγίας το οποίο με καΐκι απέχει ένα τέταρτο το πολύ. Η πρόσβαση γίνετε μόνο μέσω θαλάσσης. Από το λιμάνι της Πάργας έχω παρακολουθήσει μέχρι και γάμο να πραγματοποιείτε και ήταν πάρα πολύ όμορφα φωταγωγημένο το εκκλησάκι. Η νύφη έφτανε στο νησάκι με το καΐκι όπου την συνόδευαν άλλα καΐκια τριγύρω. Το νησάκι της Παναγιάς, βρίσκεται απέναντι από το λιμάνι της Πάργας, ο συνδυασμός της μικρής εκκλησίας και με το γραφικό καμπαναριό καθώς και το μικρό κάστρο γαλλικής κατασκευής που δεσπόζει στο πιο ψηλό σημείο του νησιού είναι μια μοναδική εικόνα που οποιοσδήποτε και αν το δει του αποτυπώνεται για πολλά ακόμη χρόνια. Το καλοκαίρι είναι πολύ εύκολη η πρόσβαση στο νησί και είναι κάτι το οποίο κανείς τουρίστας και ταξιδιώτης περνώντας από την Πάργα δεν πρέπει να το χάσει.
Το Εκκλησιαστικό Μουσείο βρίσκεται στο κέντρο της πόλης, δίπλα στον ενοριακό ναό των Αγίων Αποστόλων. Στην πλούσια συλλογή του μουσείου, μεταξύ άλλων, περιλαμβάνονται δύο Ευαγγέλια του 17ου αιώνα, εικόνες ανεκτίμητης αξίας όπως της Παναγίας της Βλαχέρνας, της Παναγιοπούλας και της Παναγίας Οδηγήτριας και δύο αντίτυπα επιταφίων μοναχού του Αγίου Όρους που ανάγονται στο 1600. Εδώ φιλοξενείται και το 300 ετών λάβαρο της Πάργας, που είναι φτιαγμένο από κόκκινο μετάξι και έχει ζωγραφιστεί με λάδι και από τις δύο πλευρές, όπου απεικονίζεται η Παναγία με το θείο βρέφος και επάνω της διακρίνονται σημάδια από σφαίρες των Τούρκων.
Πρόκειται για ένα Βυζαντινό μοναστήρι του 12ου αιώνα, που βρίσκεται σε μία πανέμορφη τοποθεσία, πάνω σ’ έναν λόφο, στην περιοχή του Βάλτου της Πάργας. Διαθέτει ένα εξαιρετικό καμπαναριό επτανησιακού ρυθμού ύψους 15 μέτρων, που, σύμφωνα με την παράδοση, είχε εννιά καμπάνες που όταν χτυπούσαν ακούγονταν από απόσταση 12 μιλίων. Το καμπαναριό είναι το μόνο που έχει διασωθεί, καθώς η μονή έχει καταστραφεί. Στα ερείπια που περιβάλλουν τη μισογκρεμισμένη μικρή μονόχωρη εκκλησία, διακρίνονται οι πολεμίστρες στο περιτοίχισμα. Η εικόνα της Παναγίας Βλαχέρνας, εικάζεται ότι ήρθε από την Καππαδοκία και εκτίθεται στο Εκκλησιαστικό Μουσείο Πάργας.
Το Κάστρο του Αλή Πασά βρίσκεται σε ένα ύψωμα ανάμεσα από τα χωριά Ανθούσα και Αγιά, 5 χιλιόμετρα βόρεια της Πάργας. Πρόκειται για ένα ογκώδες και επιβλητικό κτίριο, που χτίστηκε το 1814 υπό την εποπτεία του Ιταλού μηχανικού Monteleone, με στόχο να αποτελέσει το ορμητήριο του Αλή Πασά κατά την πολιορκία της Πάργας. Το Κάστρο έχει διατηρηθεί σε πολύ καλή κατάσταση, ζωντανεύοντας τις εικόνες της εποχής εκείνης στους επισκέπτες του. Κατά την περιήγησή σας θα δείτε τις υπόγειες δεξαμενές, την πυριταποθήκη και τα δωμάτια του Αλή Πασά, με το τζάκι και τα ερμάρια. Στη βόρεια πλευρά του υπάρχουν δύο προμαχώνες και ζεματίστρα για να προστατεύουν την είσοδο. Σώζονται επίσης και τμήματα του περίδρομου, με απομεινάρια από ρωσικά και αγγλικά πυροβόλα. Η τοποθεσία προσφέρει μία εκπληκτική θέα στα νησιά του Ιονίου και μία καλή ιδέα είναι να το επισκεφθείτε με το τρενάκι που ξεκινάει από την παραλία της Πάργας, που δίνει τη δυνατότητα μιας απολαυστικής διαδρομής. Τις νύχτες το κάστρο φωτίζεται, προσφέροντας ένα φαντασμαγορικό θέαμα.
Το Λύχνος είναι μια από τις πιο αγαπημένες παραλίες τόσο των ντόπιων όσο και των τουριστών και δεν είναι τυχαίο ότι όσοι κολύμπησαν στα νερά του συνεχίζουν να το επισκέπτονται φανατικά για χρόνια. Πρόκειται για μια αμμουδιά 1300m με κύριο γνώρισμά της τα επιβλητικά βράχια που ορθώνονται κάθετα στα αριστερά και τον καταπράσινο ενετικό ελαιώνα που απλώνεται στα δεξιά της. Αξίζει πραγματικά να νοικιάσετε ένα κανό ή ένα θαλάσσιο ποδήλατο και να επισκεφθείτε τις γύρω μικρές ερημικές παραλίες και κυρίως να μπείτε στην σπηλιά της Αφροδίτης. Πρόκειται για ένα μεγάλο φυσικό σπήλαιο στα αριστερά της παραλίας όπου ο μύθος θέλει την θεά Αφροδίτη να παίρνει εκεί το μπάνιο της.
Το παλιό λιοτρίβι του Λέκκα στην Πάργα, αναβίωσε και μετατράπηκε σε ένα φιλόξενο μουσειακό χώρο ελιάς και γευσιγνωσίας.
Οι αδελφοί Γρηγόριος και Ηλίας Λέκκας ήταν έμποροι που ασχολούνταν με την εμπορία ελιάς, πυρήνα, ξυλείας, εσπεριδοειδών (κίτρου) και βελανιδιών στην περιοχή της Πάργας.
Στο πλαίσιο της εμπορικής τους δραστηριότητας το 1929 ίδρυσαν το πρώτο μηχανοκίνητο ελαιοτριβείο στην περιοχή της Πάργας, προχωρώντας και στη μεταποίηση της ελιάς.
Το 1954 το ελαιοτριβείο εξοπλίστηκε με γεννήτρια και το 1960 έγινε η ηλεκτροδότησή του. Η μεταβολή της ιδιοκτησίας και η παράλληλη ηλεκτροδότηση της Πάργας, το 1960, οδήγησε στην ανακαίνιση του ελαιοτριβείου.
Τη δεκαετία του 1970, μοναδικός ιδιοκτήτης ήταν πια ο Σπύρος Λέκκας, γιος του Γρηγορίου. Η περίοδος 1974- 1975 φαίνεται πως ήταν η τελευταία φορά που λειτούργησε το ελαιοτριβείο.
Το 2009 το ελαιοτριβείο περιήλθε στα χέρια των σημερινών ιδιοκτητών του, στους Αθηνά και Ηλία Λιάκρη, που έθεσαν σα στόχο την αναστήλωσή του και τη διαφύλαξη και ανάδειξη της βιοτεχνικής αυτής δραστηριότητας της Πάργας. Όπως μαρτυρά τεκμήριο του αρχείου Λέκκα, στην Πάργα λειτουργούσαν ήδη από τη δεκαετία του 1930 πέντε μηχανοκίνητα ελαιοτριβεία. Το 1949, φαίνεται ότι είχαν ήδη δημιουργήσει αναγνωρισμένο σωματείο, την Ένωση Βιομηχάνων Εκθλίψεως Ελαιοκάρπου Περιφερείας Πάργας, για την προάσπιση των κοινών τους συμφερόντων.
Από τα πέντε αυτά μηχανοκίνητα ελαιοτριβεία, σήμερα διατηρείται μόνο το Ελαιοτριβείο των Αδελφών Λέκκα, το οποίο διασώζει τον αρχικό εργοστασιακό του εξοπλισμό και τμήμα του αρχείου του και είναι διαθέσιμο για περιήγηση στους επισκέπτες του.